Δε διαβάζω συχνά non- fiction βιβλία, προτιμώ τα μυθιστορήματα, νιώθω ότι με χαλαρώνουν και δεν μου κουράζουν το μυαλό. Το συγκεκριμένο όμως ήταν από αυτά που για κάποιο λόγο ήθελα οπωσδήποτε να διαβάσω και το έκανα. Ευτυχώς.
Κάθε κεφάλαιο έχει την ονομασία ενός δωματίου του σπιτιού και ξεκινώντας από αυτό ο συγγραφέας περιγράφει πώς εξελίχθηκαν με την πάροδο των ετών αντικείμενα που συνήθως βρίσκονται μέσα στο δωμάτιο ή πώς άλλαξε ο τρόπος που οι άνθρωποι χρησιμοποιούν το συγκεκριμένο δωμάτιο. Τι εννοώ με αυτό; Λοιπόν. Ας πούμε ότι μιλά για την "κουζίνα". Δεν περιγράφει το δωμάτιο ως χώρο, κάνει αναδρομή στην διατροφή των ανθρώπων από τον Μεσαίωνα και προς τα εδώ, στον τρόπο διατήρησης και συντήρησης τροφίμων και ό,τι άλλο σχετικό με τον χώρο. Στο κεφάλαιο "Λάντζα και αποθήκευση τροφίμων" μιλά για τη ζωή των υπηρετών. Στην "κρεβατοκάμαρα" μιλά για τα στρώματα και τα μαξιλάρια, τις σχέσεις των ζευγαριών και τις συνήθειες στον ύπνο, τις αρρώστιες και τις ιατρικές πρακτικές που χρησιμοποιούσαν οι γιατροί της εποχής, ενώ στο "παιδικό δωμάτιο" για την ανατροφή των παιδιών και τις συνθήκες ζωής των ασθενών οικονομικά τάξεων.
Και αυτά είναι μόνο κάποια παραδείγματα γιατί είναι αδύνατον να θυμηθώ όλα όσα αναφέρει μέσα στο βιβλίο. Βλέπεις είναι τόσο γεμάτο από πληροφορίες που δεν νομίζω ότι θα υπερβάλλω αν πω ότι αυτό το βιβλίο περιέχει τα πάντα, όλα όσα αφορούν την καθημερινότητά μας και το πώς αυτή εξελίχθηκε στους τελευταίους δύο αιώνες.
Να σας προλάβω: δεν είναι κουραστικό. Επίσης δεν είναι ανάγκη να το διαβάσετε συνεχόμενα, δεν πειράζει αν διαβάσετε και άλλα βιβλία ενδιάμεσα, δεν υπάρχει πλοκή για να μπερδευτείτε. Εγώ έτσι έκανα, διάβαζα ένα κεφάλαιο (ή δύο όσα ήθελα, πάντως ολοκλήρωνα ένα κεφάλαιο) και μετά το άφηνα και διάβαζα ένα μυθιστόρημα. Διέκρινα και αρκετά στοιχεία χιούμορ μέσα στο κείμενο, ίσως λίγο "μαύρο" αλλά σε εμένα ταίριαξε, μου άρεσε.
Γενικά βρήκα το βιβλίο πάρα πολύ καλό, είναι μια πολύ σοβαρή μελέτη γραμμένη με τρόπο ανάλαφρο και ευκολοδιάβαστο, προσιτό σε όλους όσους θέλουν να μάθουν δύο πράγματα παραπάνω για όσα μας περιβάλλουν στο οικείο περιβάλλον του σπιτιού μας.
ΥΓ. νομίζω ότι το παρακάτω απόσπασμα λίγο πολύ συνοψίζει το περιεχόμενό του βιβλίου, μου άρεσε και σας βάζω ένα κομμάτι του κυρίως για να δείτε λίγο πιο επίσημα τι αφορά το συγκεκριμένο βιβλίο και για ποιο λόγο είναι πρακτικά αδύνατον να γράψεις περίληψη ή παρουσίασή του.
Ο κύριος Μάρσαμ γεννήθηκε (το 1822) σε έναν κόσμο που ουσιαστικά ήταν ακόμη μεσαιωνικός- που φωτιζόταν με κεριά, που θεραπευόταν με βδέλλες, που ταξίδευε με τα πόδια, όπου οι ειδήσεις από μακριά έφταναν με καθυστέρηση εβδομάδων ή και μηνών- και έζησε για να δει το ένα θαύμα μετά το άλλο: τα ατμόπλοια και τα τρένα, τον τηλέγραφο, τη φωτογραφία, τα αναισθητικά, τις υδραυλικές εγκαταστάσεις, τον φωτισμό με γκάζι, τα αντισηπτικά στην ιατρική, την ψύξη, τα τηλέφωνα........
Βαθμολογία: Δεν βάζω, δεν είναι μυθιστόρημα. Αλλά μου άρεσε.
Το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Ένα πρωτότυπο ταξίδι μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, για να ανακαλύψουμε πώς έφτασαν τα απλά, αλλά τόσο απαραίτητα, πράγματα στη ζωή μας
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί, από όλα τα καρυκεύματα, έχουμε αποκτήσει τόσο έντονο δεσμό μόνο με το αλάτι και το πιπέρι; Ή γιατί το πιρούνι έχει τέσσερα δόντια, κι όχι τρία ή πέντε; Γνωρίζατε ότι η δεύτερη πιο συχνή αιτία θανάτου από ατύχημα είναι η πτώση από σκάλα; Ή ότι τα λουτρά του Διοκλητιανού στην αρχαία Ρώμη μπορούσαν να φιλοξενήσουν 3.000 άτομα;
Για να απαντήσει σε αυτά και πολλά ακόμα ερωτήματα, ο Bill Bryson περιπλανιέται στο σπίτι του και αποκαλύπτει τα νήματα που συνδέουν αναπάντεχα τα πράγματα γύρω μας, σε ένα από τα πιο ψυχαγωγικά και διαφωτιστικά βιβλία που έχουν γραφτεί ποτέ για τον τρόπο ζωής μας.
Ό,τι κι αν συμβεί στον κόσμο τελικά καταλήγει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στα σπίτια μας. Πόλεμοι, λιμοί, η Βιομηχανική Επανάσταση, ο Διαφωτισμός – όλα αυτά βρίσκονται μέσα στους καναπέδες και στις συρταριέρες μας, […] στην μπογιά των τοίχων μας και στο νερό που τρέχει στους σωλήνες. Η ιστορία της οικιακής ζωής δεν είναι επομένως απλώς μια ιστορία των κρεβατιών και των καναπέδων και του φούρνου της κουζίνας, αλλά και του σκορβούτου και της κοπριάς και του Πύργου του Άιφελ και των κοριών στα κρεβάτια […]. Τα σπίτια μας δεν είναι καταφύγια από την ιστορία. Είναι ο τελικός της προορισμός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου