Η αλήθεια είναι ότι κάποιες από τις αφηγήσεις με φόρτισαν πολύ αφού αφορούν γεγονότα που είμαι αρκετά μεγάλη ώστε να τα έχω παρακολουθήσει στην τηλεόραση την ώρα που συνέβαιναν. Όσο και αν ο συγγραφέας απέφυγε να εμβαθύνει στα συναισθήματα και έμεινε στην απλή εξιστόρηση, προσωπικά σίγουρα επηρεάστηκα αρκετά.
Θα πω λίγα πράγματα για τις ιστορίες που για κάποιο λόγο μίλησαν μέσα μου περισσότερο από τις άλλες, το συνηθίζω αυτό όταν γράφω για συλλογές κειμένων. Η μεγάλη διαφορά τώρα είναι ότι σε αυτό το βιβλίο όλα τα κείμενα είχαν μια ξεχωριστή συναισθηματικά αξία, οπότε επέλεξα αυτά που πιστεύω θα θυμάμαι με περισσότερες λεπτομέρειες.
- Η σφαίρα. Συγκινητική ιστορία ακόμη και για εμάς που δεν έχουμε σχέση με τον Στρατό, η οποία φαντάζομαι θα σημαίνει περισσότερα για όσους εργάζονται εκεί. (Ο συγγραφέας είναι πρώην στρατιωτικός, οι μονάδες που υπηρέτησε και οι βαθμοί του αναφέρονται στην εσωτερική πλευρά του εξώφυλλου και ο ίδιος κάνει αρκετές φορές αναφορά στην στρατιωτική του εκπαίδευση και εμπειρία ως βαθμοφόρος των ενόπλων δυνάμεων).
- Είσαι μεγάλος. Εξαιρετική ιστορία, πολύ καλογραμμένη. Μπορώ να πω ότι περιγράφει την πραγματικότητα σε πολλές δημόσιες δομές και υπηρεσίες.
- Πάθημα- μάθημα. Βαρύ όσον αφορά την διαχείριση των συναισθημάτων που δημιουργεί, αφού μιλά για τον πόνο που μπορεί να προκαλέσει στους συγγενείς του ασθενούς η νόσος του Αλτσχάιμερ. Με στεναχώρησε και με τρόμαξε.
- Συναισθηματική αποστασιοποίηση. Μιλά για τους εργαζόμενους στον τομέα της υγείας και αφορά κυρίως την αναγκαιότητα να καταφέρουν να αποστασιοποιηθούν και να μην επηρεάζονται από όσα συμβαίνουν στους ασθενείς που περιθάλπουν. Περιγράφει ένα περιστατικό που το έζησε με ένταση και έμεινε στη μνήμη του, και με αφορμή αυτό μας μιλά για την ανάγκη των εργαζομένων για στήριξη και γνώση ώστε να μένουν ανεπηρέαστοι και να κάνουν σωστά τη δουλειά τους.
- Το Ήλιος. Λογικά όσοι είστε πάνω από τριάντα ετών ήδη κάνατε το συνειρμό και καταλάβατε σε τι αναφέρεται ο τίτλος. Δυστύχημα που πιστεύω ότι έχει χαραχτεί στη συλλογική μνήμη της Ελλάδας και της Κύπρου. Ο συγγραφέας ήταν τότε Διευθυντής του Δαφνίου και περιγράφει τις ενέργειες που έκανε μαζί με το προσωπικό του Νοσοκομείου του ώστε να μπορέσει να στηρίξει τους συγγενείς των νεκρών. Ευτυχώς για εμάς επέλεξε να μην εμβαθύνει στα όσα αντίκρυσε, κάνει μόνο επιφανειακές αναφορές και μιλά για λίγες μόνο, όσο το δυνατόν λιγότερο επώδυνες αναμνήσεις.
- Παράβαση. Η μόνη παρατυπία, "παράβαση καθήκοντος" που κατάλαβα εγώ να έχει κάνει ο συγγραφέας, πάρα το ότι ο τίτλος του βιβλίου υπόσχεται περισσότερες. Φυσικά πρόκειται για μια πράξη ανθρωπιάς, γεμάτη κατανόηση, σεβασμό και αγάπη για τον συνάνθρωπο.
Κλείνοντας, να πω ότι πρόκειται για ένα βιβλίο πάρα πολύ ωραίο, κάποιες στιγμές αστείο κάποιες στενάχωρο, μου άρεσε περισσότερο απ' ότι περίμενα. Επίσης, για όσους είμαστε άσχετοι με τη λειτουργία των ψυχιατρικών νοσοκομείων, είναι μια καλή ευκαιρία να μάθουμε λίγα πράγματα σχετικά με το έργο τους, την καθημερινότητα των ψυχιάτρων, των κοινωνικών λειτουργών και των λοιπών εργαζομένων σε αυτά. Λίγες σελίδες, ωραίος τρόπος γραφής, διαβάζεται εύκολα και γρήγορα. Το προτείνω χωρίς δεύτερη σκέψη, πιστεύω θα αρέσει σε όλους.
Βαθμολογία: 10/10
Το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Είχα την τιμή να μου ανατεθεί για έξι χρόνια η Διοίκηση του μεγαλύτερου ψυχιατρικού νοσοκομείου της Χώρας και ενός από τα μεγαλύτερα εν γένει τότε νοσοκομεία των Βαλκανίων, του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής «Δαφνί».
Διοικώντας το νοσοκομείο αυτό και τους ανθρώπους του, θεωρώ ότι είχα μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις στη ζωή μου, σε ό,τι αφορά την ανάληψη δημόσιας θέσεως. Ήρθα σε επαφή με τον ανθρώπινο πόνο και τη δοκιμασία, σε βαθμό που ούτε καν υποψιαζόμουν ότι υπάρχουν στην κοινωνία μας. Άγνωστες πτυχές του ανθρώπινου δράματος που μόνο σε ένα ψυχιατρικό νοσοκομείο μπορείς να γνωρίσεις. Αυτή η διάσταση της ευθύνης υπήρξε καθοριστική για το επέκεινα της σταδιοδρομίας μου.
Έγινα λιγότερο σκληρός, πιο ευαίσθητος, λιγότερο άκαμπτος.
Η τεράστια ευθύνη για τις ζωές τόσων ασθενών, αλλά και τόσων εργαζομένων ήταν πάντα ο οδηγός μου.
Μερικές φορές το τυπικό υπηρεσιακό καθήκον, συγκρούστηκε με το ηθικό και το ανθρώπινο.
Έπρεπε να σταθμίσεις… και να αποφασίσεις… άμεσα, χωρίς καθυστέρηση.
Τέτοιες στιγμές περιγράφονται σε αυτό το μικρό βιβλίο.
Τότε το σκληρό γράμμα του Νόμου έπρεπε να καμφθεί, για να υπηρετηθεί το ανθρώπινο καθήκον. Η υποχρέωση να αποδειχθούμε «όχι κρείσσονες των ετέρων, αλλά ημών των ιδίων».
Εσείς οι αναγνώστες θα κρίνετε αν εκείνες τις κρίσιμες στιγμές έπραξα σωστά ή λάθος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου