Οι Σισιλιάνοι - Κωνσταντίνος Καπότσης

Βρισκόμαστε στη Σκόπελο το 1995, όπου ο Γιώργος συγκατοικεί για ένα καλοκαίρι με τον προπάππου του τον γέρο- Κρίτσαλο (αληθινό πρόσωπο απ' ότι κατάλαβα). Δεν είχανε πολλές σχέσεις μέχρι τότε, έτσι και αλλιώς ο γέρος είναι δύσκολος άνθρωπος, μονόχνοτος και καβγατζής, ζει απομονωμένος, βρίζει και φωνάζει συνέχεια και περνά όλη τη μέρα του στο κτήμα και στο καφενείο. Από δίπλα του ακολουθεί και ο Γιώργος, εξάλλου έχει υποσχεθεί στη μητέρα του ότι θα προσέχει τον παππού. Όσο περνούν οι μέρες ο Γιώργος μαθαίνει πολλά για το παρελθόν του Κρίτσαλου αφού ο κόσμος στο χωριό μιλά, ενώ ταυτόχρονα ο παππούς αρχίζει να ανοίγεται, αναζητά κατά κάποιο τρόπο την παρέα και τη συντροφιά του Γιώργου.

Ο γέρο- Κρίτσαλος μοιάζει με φιγούρα βγαλμένη από μύθους. Δυνατός, άφοβος και αδιάφορος για τους υπόλοιπους ανθρώπους, σε ηλικία άνω των ενενήντα σκάβει τη γη, ψαρεύει, δεν φοβάται και (νομίζει πως) δεν χρειάζεται τίποτα και κανέναν. Και φυσικά, κουβαλά στις πλάτες του ένα παρελθόν που θα εξέπληττε ακόμη και σεναριογράφο. Ωραίος τύπος για μυθιστόρημα, μη σου τύχει για συγγενής στην πραγματική ζωή, εννοείται τον αγάπησα πολύ. Ο Γιώργος είναι απλά ένας νέος της εποχής μας, οικεία προσωπικότητα για όλους μας.

Είναι πολύ ωραίος ο τρόπος που μεταφέρεται η σχέση των δύο αντρών. Γέλασα πολύ στην αρχή του βιβλίου με τον τρόπο που φερόταν ο παππούς και τον φόβο του Γιώργου για τις αντιδράσεις του, μπράβο στον συγγραφέα για το χιούμορ και την παραστατικότητα. Αυτό στην πορεία χάνεται αφού χάνεται και μέρος της επιθετικότητας του παππού, αντικαθίσταται όμως επάξια από την διακριτική τρυφερότητα που βγαίνει. Και η πλοκή μου άρεσε, αναμιγνύει όμορφα το παρόν με το παρελθόν του γέρου, τον κάνει στο τέλος να είναι μια οικεία και αξιαγάπητη φιγούρα. Και ο Γιώργος: δεν κρύβει τίποτα, ούτε τα λάθη ούτε τις σκέψεις του, πολύ αληθινός και συμπαθητικός. Όμορφη ιστορία, τα αληθινά γεγονότα έδεσαν με τα φανταστικά και βγήκε ένα ωραίο αποτέλεσμα.

Ο συγγραφέας γράφει όμορφα, απλά και κατανοητά, οι προτάσεις κυλούν γρήγορα και η ιστορία ρέει σταθερά, χωρίς βαρετά σημεία και χωρίς να αφήσει κενά. Μου άρεσε πολύ, χάρηκα αληθινά την ανάγνωση και τη γνωριμία με τον γέρο- Κρίτσαλο. 

Βαθμολογία: 8/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου 

«Μα τι νόμιζε κι αυτός; Πόσο να ξεμακρύνουν τα πράγματα που 'χαν στριμώξει μέσα του; Τα καταχώνιαζε κάθε που 'βγαιναν πάνω, τα ξανάριχνε βαθιά στην ψυχή του χρόνια ολόκληρα, σαν τσουβάλια μ' ελιές που στούμπωναν το ’να πάνω στ' άλλο για να ξεζουμιστούν. Και τώρα, του 'χαν φτάσει τα φλούδια μέχρι τον λαιμό...»

Μετά από χρόνια, ένας νέος επιστρέφει στο νησί του, όπου αναγκάζεται να μείνει μαζί με τον προπάππου του, έναν άνθρωπο που θυμάται σαν κακό παραμύθι. Συνηθισμένοι οι δυο τους να τρέχουν μακριά απ’ το παρελθόν, δυσφορούν στην αρχή με τούτη τη συμβίωση, δεν μιλούν. Μα σαν αποφασίζουν να κοιταχτούν μες στα μάτια, ψάχνουν απεγνωσμένα να σμίξουν σαν δυο σταγόνες νερό. Χώμα, φωτιά, αίμα, ξυπνούν ξαφνικά στις φλέβες τους, κι αρχίζουν να κυλούν όλο και πιο γρήγορα καθώς φεύγουν οι μέρες.

Θα προλάβουν; Μήπως έχουν αργήσει πολύ για να τρέξουν πίσω από δεσμούς λησμονημένους; Τα σημάδια δείχνουν καλά. Μα όχι όλα. Γιατί ο γέρος κουβαλά μυστικά που στοιχειώνουν. Και μαζί με τις ζωές και τις πέτρες που ξεθάβονται στο νησί, ξεθάβεται και σκοτάδι.