Η πρωταγωνίστρια είναι η Μάρθα που στην ηλικία των σαράντα κάνει μια ανασκόπηση της μέχρι τώρα ζωής της. Πάσχει από ψυχική νόσο η οποία εμφανίστηκε στην εφηβεία της και από τότε τη βασανίζει πολύ συχνά, καθορίζοντας σχεδόν απόλυτα τις αποφάσεις της και την καθημερινότητά της. Μας μιλά για τη σχέση με την οικογένειά της, την επαγγελματική της πορεία, τις σχέσεις με τους άντρες και το πώς η νόσος της κυριάρχησε πάνω σε όλα αυτά.
Η περιγραφή των συναισθημάτων της είναι καταπληκτική. Στο τέλος του βιβλίου ένιωθα πως είναι υπαρκτό πρόσωπο, αν μου έλεγες ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για την αυτοβιογραφία της θα σε πίστευα (δεν είναι, πρόκειται για μυθιστόρημα). Η απελπισία της, η στεναχώρια και η θλίψη της, περιγράφονται τόσο παραστατικά που με παρέσυρε και εμένα αρκετές φορές σε μια "σκοτεινιά", μελαγχόλησα διαβάζοντας. Εκτός από τη Μάρθα, η συγγραφέας έχει δώσει μεγάλο βάρος και στην αναλυτική περιγραφή της συμπεριφοράς πολλών από τα άτομα που την πλαισιώνουν. Δεν το κατάλαβα αυτό διαβάζοντας, ή μάλλον για να το πω πιο σωστά όσο διάβαζα επικεντρώθηκα στη Μάρθα. Τελειώνοντας όμως το βιβλίο συνειδητοποίησα ότι οι περιγραφές των αντιδράσεων του Πάτρικ και της Ίνγκριντ είναι γραμμένες με τέτοιο τρόπο ώστε να καταλάβω κομμάτια του χαρακτήρα τους και των συναισθημάτων τους και να αιτιολογήσω πολλές από τις πράξεις τους. Η Ίνγκριντ παρεμπιπτόντως είναι μια απίστευτα ωραία παρουσία στην ιστορία, έδωσε άλλη νότα με το χιούμορ της.
Δεν θα έλεγα ότι έμαθα κάτι περισσότερο από τα όσα (ελάχιστα) ήξερα για τις ψυχικές νόσους. Δεν νομίζω ότι ο σκοπός της συγγραφέως είναι να μας δώσει πληροφορίες ιατρικής φύσης. Σίγουρα όμως κατάφερε και μου μετέφερε με αρκετή ένταση το πώς φαντάζεται τη ζωή κάποιου που λόγω ψυχικής νόσου δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα στην καθημερινότητά του. Έχει μέσα στην πλοκή κάποιες προτάσεις που μου έσφιξαν την καρδιά όταν της πρόφερε η Μάρθα...
Το τελευταίο τρίτο του βιβλίου, όσο η εξιστόρηση της Μάρθας πλησιάζει το "παρόν" είναι θα μπορούσα να πω καθηλωτικό. Άφησα πολλές δουλειές να περιμένουν για να δω τι θα γίνει μετά, ειλικρινά. Όλο το μυθιστόρημα είναι γρήγορο και καλογραμμένο, όμως το τελευταίο κομμάτι έχει ασυνήθιστη για κοινωνικό μυθιστόρημα ένταση.
Μου άρεσε πολύ. Μακάρι να έπεφτα πιο συχνά σε τέτοια βιβλία. Όσοι θέλετε ρίξτε μια ματιά στο απόσπασμα που δίνει ο εκδοτικός, αλλά όσο το διαβάζετε να έχετε στο νου σας ότι είναι απλά το ξεκίνημα του βιβλίου, δεν βλέπετε την ιστορία από την αρχή (αν και αυτό είναι ολοφάνερο) και ότι η συγγραφέας από τις πρώτες κιόλας γραμμές μας πετάει στα βαθιά νερά ενός γάμου. Μακάρι να μεταφραστούν στα ελληνικά και τα υπόλοιπα βιβλία της, θα τα διαβάσω σίγουρα.
Βαθμολογία: 9/10
Το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Όλα πονούσαν. Οι πατούσες μου, το στήθος μου, η καρδιά μου, τα πνευμόνια μου, το κρανίο μου, τα δάχτυλά μου, τα ζυγωματικά μου. Με πονούσε το να μιλάω, ν’ αναπνέω, να κλαίω, να τρώω, να διαβάζω, ν’ ακούω μουσική, να είμαι στο ίδιο δωμάτιο με άλλους ανθρώπους και να είμαι ο εαυτός μου.
Κάτι δεν πάει καλά με τη Μάρθα και αυτό κρατάει καιρό. Μια μικρή βόμβα έσκασε μέσα της στην εφηβεία και από τότε δεν ήταν ποτέ πια η ίδια. Έπειτα από αμέτρητους γιατρούς, ατελείωτες θεραπείες και κάθε λογής φάρμακα, ακόμη δεν ξέρει γιατί περνάει τις μέρες της μην μπορώντας να σηκωθεί από το κρεβάτι και γιατί επιμένει να απομακρύνει από τη ζωή της τους αγαπημένους της.
Τώρα έχει κλείσει τα σαράντα, εργάζεται και ξεκινά για ακόμα μία φορά από την αρχή. Ίσως τελικά αυτή η προσπάθεια οδηγήσει τη Μάρθα να γράψει ένα καλύτερο τέλος στην ιστορία της…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου