Η πέτρα της υπομονής - Atiq Rahimi

Ένα ιδιαίτερο βιβλίο, ένας ευρηματικός τρόπος για να περιγραφεί η ζωή μιας γυναίκας. Δεν μαθαίνουμε το όνομά της, ούτε και κάποιου από τους υπόλοιπους συμμετέχοντες στην ιστορία, είναι "η γυναίκα", ο "άντρας", "η θεία"...Και  η αλήθεια είναι ότι δεν έχει σημασία, στο πρόσωπό της προφανώς εκπροσωπείται μεγάλο μέρος των γυναικών που ζουν σε χώρες όπου κυριαρχούν στην καθημερινότητα οι επιταγές της Σαρία. Θα μπορούσε να είναι το Αφγανιστάν ή και όχι, ακριβώς όπως τα λέει στο οπισθόφυλλο. 

Η γυναίκα της ιστορίας λοιπόν έχει δημιουργήσει οικογένεια με τον άντρα στον οποίο την παρέδωσαν σε νεαρή ηλικία μετά από οικογενειακή συμφωνία, χωρίς φυσικά η ίδια να ρωτηθεί και χωρίς το ζευγάρι να γνωρίζεται. Τον συνήθισε όμως, είναι ο άντρας της και (μάλλον) τον αγαπά τώρα πια. Η χώρα έχει πόλεμο, εμφύλιο, και στρατιώτες των δύο πλευρών συγκρούονται έξω από την αυλή του σπιτιού. Ο άντρας της ήταν στρατιώτης "με αυτούς". Δεν λέει ποια πλευρά υποστήριζε, μπορεί να αφήνει κάποια στοιχεία εγώ όμως δεν έχω τις γνώσεις για να καταλάβω. Δεν κάνει άλλωστε διαφορά στην εξέλιξη της ιστορίας. Χτυπήθηκε σε μια μάχη  και τώρα είναι σε κώμα, ξαπλωμένος σε ένα από τα δωμάτια του σπιτιού. Και εκεί, πάνω από το κρεβάτι όπου βρίσκεται ξαπλωμένος, η γυναίκα εξομολογείται τις βασικές στιγμές της ζωής της, όσα την πλήγωσαν, κάποια όνειρα της, και όσα κράτησε μυστικά μέχρι τώρα. 

Έτσι λοιπόν, σαν να βλέπουμε θεατρικό μονόλογο και με ελάχιστες μόνο παρεμβάσεις άλλων ανθρώπων, μαθαίνουμε τη ζωή της γυναίκας και μαζί με αυτήν μαθαίνουμε κάποια στοιχεία της ζωής πολλών γυναικών στον πλανήτη μας. Και μέσα από τις σκέψεις της, την βλέπουμε να προσπαθεί να αιτιολογήσει τις συμπεριφορές των αντρών που προτιμούν να συνεχίζουν έναν πόλεμο και να αφήνουν πίσω την οικογενειακή τους ζωή. 

Δεν είναι γρήγορο, δεν υπάρχει ιδιαίτερη εξέλιξη στην πλοκή, η κατάσταση εξελίσσεται ελάχιστα. Όμως αυτό που αλλάζει και εξελίσσεται συνέχεια είναι ο τρόπος που μιλάει η γυναίκα στον σύζυγό της, το πόσο εμβαθύνει στα μυστικά της και το ποσό του ανοίγεται. 

Ένα πολύ ωραίο βιβλίο το οποίο θα μπορούσε να είναι και αληθινή ιστορία. 

Βαθμολογία: 8/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

«Ξέρεις, εκείνη την πέτρα που τη βάζεις µπροστά σου και οδύρεσαι για όλες τις συµφορές σου, όλα τα βάσανά σου, όλους τους πόνους και τις δυσκολίες σου, της εµπιστεύεσαι όλα όσα έχεις στην καρδιά και δεν τολµάς να τα αποκαλύψεις στους άλλους... Της µιλάς, της µιλάς. Και η πέτρα σε ακούει, ρουφάει τις λέξεις σου, τα µυστικά σου. Μέχρι που µια ωραία µέρα σπάει. Γίνεται θρύψαλα. Και εκείνη τη µέρα, λυτρώνεσαι απ’ όλα τα βάσανά σου, απ’ όλους τους καηµούς σου... Αυτή η πέτρα είναι η σενγκέ σαµπούρ, η πέτρα της υποµονής».

Μια γυναίκα, στο Αφγανιστάν αλλά και αλλού, ίσως, παραµένει στο πλευρό του πληγωµένου άντρα της. Κατά βάθος οι δυο αυτοί άνθρωποι δε γνωρίζονται. Οι ώρες, οι µέρες περνούν, ο πόλεµος πλησιάζει απειλητικά, η γλώσσα της γυναίκας λύνεται και αρχίζει να αφηγείται µια ζωή γεµάτη ταπεινώσεις, µε την ελπίδα µιας πιθανής λύτρωσης.

Σ’ αυτό το µοναδικό, αλληγορικό και υπέροχο βιβλίο, που τιµήθηκε µε το κορυφαίο γαλλικό βραβείο Γκονκούρ, µεταφράστηκε µε εξαιρετική απήχηση σε περισσότερες από 25 γλώσσες και έγινε, από τον ίδιο τον συγγραφέα, συγκλονιστική ταινία, ο Ατίκ Ραχίµι δίνει φωνή αλλά και πρόσωπο σε µια αξέχαστη γυναικεία µορφή και, µέσω αυτής, σε µια πλειάδα εκατοµµυρίων γυναικών που καταδικάζονται στη σιωπή.