21/8/19

Οι δρόμοι της βροχής, Ελευθερία Χατζοπούλου



Ως Εβρίτισσα με καταγωγή από την Ανατολική Θράκη, πάντα θεωρούσα ότι η ανταλλαγή των πληθυσμών του έτους 1922 είναι ένα γεγονός που έχει αγνοηθεί από τους πάντες. Ήξερα βέβαια από μικρή ότι έγινε ανταλλαγή πληθυσμών (χωρίς τη συγκατάθεση των "πληθυσμών" βεβαίως αφού οι αποφάσεις πάρθηκαν από άλλους), και αυτό κυρίως επειδή μου το έλεγαν οι συγγενείς μου που βίωσαν άμεσα ή μέσω διηγήσεων από τους γονείς τους εκείνη την περίοδο. Δεν το έβλεπα όμως να αναφέρεται πουθενά, ούτε στα βιβλία της ιστορίας του σχολείου μου ούτε στα άπειρα μυθιστορήματα που διάβαζα και αφορούσαν τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. 
Τα τελευταία χρόνια ευτυχώς βλέπω ότι επιτέλους άρχισαν να γράφονται βιβλία και για αυτό το γεγονός. Στα δικά μου χέρια έφτασαν τρία, όλα πρόσφατες εκδόσεις. Και τα τρία μου άρεσαν πολύ, μπορώ όμως να πω ότι το συγκεκριμένο βιβλίο "Οι δρόμοι της βροχής" είναι το πιο πλήρες. 
Η ιστορία της Γιασεμής είναι δοσμένη εξαιρετικά. Η αφήγηση ξεκινάει με περιγραφές από τον τρόπο ζωής των Ελλήνων στην Αδριανούπολη, συνεχίζει με τον πρώτο διωγμό το 1913 και την επιστροφή τους και προχωρά στην τελειωτική απομάκρυνση από τη γενέτειρά τους και την μετεγκατάστασή τους στην Ελλάδα. Νομίζω ότι τα γεγονότα αποδίδονται επαρκώς, η συγγραφέας με κάλυψε πλήρως τόσο όσον αφορά την ιστορική περιγραφή όσο και τη συναισθηματική φόρτιση που μου δημιούργησε. 
Το υπόλοιπο βιβλίο που επικεντρώνεται στη ζωή της Γιασεμής στην Ελλάδα είναι επίσης πολύ καλό. Ξεφεύγει πάλι από τα συνηθισμένα περιγράφοντάς μας τη ζωή των κατοίκων της Ελληνικής επαρχίας και μάλιστα ενός μικρού χωριού στα χρόνια της κατοχής από τους Γερμανούς και αργότερα, κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου. Αυτό είναι επίσης σπάνιο αφού τα περισσότερα μυθιστορήματα που ασχολούνται με το θέμα της γερμανικής κατοχής επικεντρώνονται στη ζωή στην Αθήνα ή (λίγα) στη Θεσσαλονίκη. 
Εκτός από αυτά όμως, μου άρεσε γενικά και η ιστορία που μας διηγήθηκε η συγγραφέας. Όλα όσα έζησε η Γιασεμή είναι όμορφα δοσμένα, χωρίς να υπάρχει κοιλιά στην πλοκή ή σημεία που να με κάνουν να βαρεθώ. Δεν βρήκα υπερβολές ή ασάφειες, όλα είχαν την εξήγησή τους και δεν μου έμειναν κενά. Επίσης, μου άρεσε πολύ η απεικόνιση της ζωής στο χωριό. Η δύσκολη καθημερινότητα των αντρών και των γυναικών, οι κοινωνικές συμβάσεις, οι οικογενειακοί και οι φιλικοί δεσμοί ήταν όλα δοσμένα με εξαιρετικό τρόπο.
Γενικά πρόκειται για ένα πλήρες μυθιστόρημα που δεν μπορώ να φανταστώ κάποιο λόγο για τον οποίο θα δυσαρεστούσε έναν αναγνώστη. 

Βαθμολογία: 10/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Τρεις γυναίκες, ακολουθώντας διαφορετικό δρόμο η καθεμία –ή ίσως εν αγνοία τους τον ίδιο–, συναντιούνται, το 1922, στη Θεσσαλονίκη.
Η Σουμέλα, η Πόντια, και η Βερονίκη, η Αρμένισσα, κουβαλούν το προσωπικό τους δράμα και το φορτίο της γενοκτονίας των συμπατριωτών τους. Η Γιασεμή, η Θρακιώτισσα, από την άλλη, φτάνει στη Σαλονίκη έχοντας στα σπλάχνα της τον καρπό του βιασμού της από έναν Τούρκο.
Η Κατοχή και ο Εμφύλιος αφήνουν καινούργια οδυνηρά σημάδια στη ζωή της Γιασεμής, ξυπνούν όμως και τις τύψεις της για μυστικά που ποτέ δεν ξεστόμισε. Θα αφήσει τη ζωή να κινεί τα νήματα ερήμην της ή θα καταφέρει να την αλλάξει; Τι θα συμβεί όταν, έπειτα από χρόνια, αποφασίσει να βγάλει από τα ντουλάπια της ψυχής της σκελετούς και δαίμονες;
Ένα ταξίδι γεμάτο τραύματα και μυστικά, αγάπες, έρωτες και απουσίες, συναντήσεις που καθορίζονται από την Ιστορία και τη μοίρα. Ένα μυθιστόρημα όπου τα γεγονότα και οι καταστάσεις ανατρέπουν τις ζωές των ηρώων, δημιουργούν όμως ευκαιρίες και διεξόδους για να βγουν από τη δίνη όπου τους έριξαν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου