Αθώοι Ένοχοι - Ελευθερία Μεταξά

Τα αστυνομικά μυθιστορήματα είναι αγαπημένο μου είδος. Έχω διαβάσει πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους τόσο από άντρες όσο και από γυναίκες συγγραφείς, και γενικά έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ακριβώς όπως στην αληθινή ζωή η βία δεν γνωρίζει φύλλο, έτσι και στη συγγραφή βιβλίων με βίαιο θέμα δεν έχει σημασία αν ο συγγραφέας είναι άντρας ή γυναίκα. Το συγκεκριμένο ωστόσο βιβλίο με τον τρόπο που είναι γραμμένο και την ευαισθησία που υπάρχει σε πολλά σημεία του δεν πιστεύω ότι θα μπορούσε να γραφτεί από άντρα.

Η Έλσα είναι ψυχολόγος και συνεργάζεται με την αστυνομία όταν χρειάζεται να προσφέρει τις γνώσεις της για την εξιχνίαση δολοφονιών, λειτουργώντας ως ζευγάρι με τον αστυνόμο Βαρσάμη. Στην προκειμένη περίπτωση, ψάχνουν να βρουν κάποιον που σκοτώνει τα θύματά του με εργαλεία που χρησιμοποιούνταν το μεσαίωνα ως όργανα βασανισμού και δολοφονίας. Καταρχήν, να πω συγχαρητήρια στη συγγραφέα για τις περιγραφές της, αφού κατάφερε και δημιούργησε πεντακάθαρες εικόνες μέσα στο μυαλό μου για την εμφάνιση και τον τρόπο χειρισμού πολλών από τα εν λόγω όργανα. Οι περισσότερες από αυτές είναι αρκετά παραστατικές ώστε να μου δημιουργήσουν ανατριχίλες αηδίας και φρίκης μέχρι βαθιά μέσα στο στομάχι μου, τόσο που δεν χρειάστηκε καν να ψάξω στο ίντερνετ για να δω εικόνες.

Είναι πολύ ωραίος ο τρόπος που σταδιακά μας οδηγεί στην λύση του γρίφου. Τα στοιχεία δίνονται σταδιακά, με σταθερό ρυθμό, ενώ απουσιάζει (ευτυχώς) ο παράγοντας "τύχη". Όταν οι πρωταγωνιστές ανακαλύπτουν στοιχεία κατά λάθος εκνευρίζομαι αφόρητα, στο συγκεκριμένο όμως βιβλίο όλα προκύπτουν μέσα από τις μαρτυρίες των ανακρινόμενων. Η Έλσα και ο Βαρσάμης ακολουθούν τα στοιχεία που προκύπτουν από τα όσα τους λένε, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που βασίζονται στις γνώσεις ψυχολογίας και στη διαίσθηση της Έλσας, στο μυαλό τους και ενίοτε στο πόσο καλά γνωρίζουν αυτόν που μιλάει. Θα προτιμούσα βέβαια να είχε αναλάβει πιο πολλές φορές τα ινία ο αστυνόμος, να μην προέρχονται οι περισσότερες καλές ιδέες από την Έλσα, αλλά αυτό δεν είναι κάτι που παίζει σημαντικό ρόλο στην πλοκή ούτε αλλοιώνει το αποτέλεσμα.

Δεν μάντεψα την κατάληξη. Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που έκλεισε η ιστορία, καθώς και όλες οι ανατροπές που συνάντησα στην πλοκή. Επίσης, με τάραξε πολύ το κοινωνικό κομμάτι του βιβλίου, που πέραν πάσης αμφιβολίας αποτελεί εφιάλτη για πολλούς από εμάς. Είναι τόσο βαρύ το θέμα με το οποίο καταπιάνεται η συγγραφέας και το εξηγεί τόσο καλά και με τόση ευαισθησία, που πιστεύω ότι σίγουρα όσοι διαβάσουν το βιβλίο θα προβληματιστούν σχετικά με το τι είναι σωστό και τι λάθος.

Γενικά το βιβλίο είναι πολύ καλό. Μου αρέσει τόσο πολύ όταν κλείνοντας ένα βιβλίο μου μένουν εικόνες στο μυαλό, ακόμη και αν αυτές είναι φρικιαστικές εικόνες μεσαιωνικών βασανιστηρίων Για εμένα αυτό σημαίνει ότι η συγγραφέας έχει κάνει πολύ σωστά τη δουλειά της και έχει πετύχει τον σκοπό της. Επίσης, να σημειώσω ότι το βιβλίο αν και έχει το ίδιο πρωταγωνιστικό δίδυμο με άλλο ένα βιβλίο της συγγραφέως, διαβάζεται αυτόνομα αφού όσα στοιχεία χρειάζονται μας τα δίνει ώστε να μην έχουμε ελλείψεις και κενά.

Βαθμολογία: 8/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου

«Το αχλάδι της αγωνίας!» ψελλίζει έκπληκτη η Έλσα Γληνού, αντικρίζοντας το πτώμα της νεαρής Ζωής Κομνηνού, που πριν από λίγες ώρες δήλωνε υπεύθυνη για μια σειρά άλυτων φόνων.

Η φράση αυτή θα οδηγήσει την ίδια και τον αστυνόμο Μάνο Βαρσάμη σε μια αποτρόπαια διαπίστωση: Κάποιος δολοφονεί ανθρώπους χρησιμοποιώντας μεθόδους που ανάγονται στον Μεσαίωνα. Ποιος σπέρνει τον θάνατο με φρικτά βασανιστήρια; Ποιο είναι το κίνητρό του; Τι συνδέει τα θύματά του; Τι ρόλο παίζουν σ’ αυτή την υπόθεση ο Στάθης Κομνηνός, ο καθηγητής Μεσαιωνικής Ιστορίας Ιορδάνης Φωκάς και ο δημοσιογράφος Φώτης Μπακιρτζής; Τι σημαίνει η φράση Memento mortis που ανακάλυψε η Έλσα στο ημερολόγιο της Ζωής;

Προσπαθώντας να δώσουν απάντηση στα ερωτήματα αυτά, η Έλσα και ο Βαρσάμης θα ξετυλίξουν το κουβάρι μιας τρομακτικής ιστορίας που θα βάλει σε κίνδυνο τη ζωή δύο αθώων παιδιών. Θα προλάβουν να τα σώσουν πριν είναι αργά;

Ο χρόνος τρέχει αμείλικτα κι εκείνοι ρίχνονται στο κυνήγι του άγνωστου δολοφόνου με μοναδικό στοιχείο το συμπέρασμα του αστυνόμου Γιαβρόγλου: «Ήταν όλοι τους αθώοι».