Ο καλός γιος - You- Jeong Jeong

Τα βιβλία μυστηρίου και τρόμου πιστεύω ότι είναι το δεύτερο πιο δύσκολο είδος μυθιστορήματος (μετά την κωμωδία). Δεν είναι καθόλου εύκολο να καταφέρει ο συγγραφέας να δημιουργήσει μια τρομαχτική ή μια επιβλητική ατμόσφαιρα με μόνο μέσο το χαρτί, χωρίς τη βοήθεια της εικόνας και του ήχου. Εξίσου δύσκολο είναι να καταφέρει να δημιουργήσει έναν χαρακτήρα τόσο δυνατό και αληθινό που θα κάνει τον αναγνώστη να κοιτάζει πίσω από τον ώμο του φοβούμενος ότι θα χρειαστεί να τον αντιμετωπίσει. Ομολογώ ότι το βιβλίο "Ο καλός γιος" ανταποκρίνεται πλήρως στις προσδοκίες που είχα από ένα βιβλίο αυτού του είδους. 

Ο Γιου-τζιν, ο πρωταγωνιστής του βιβλίου, ξυπνάει και το πρώτο πράγμα που νιώθει είναι η μυρωδιά του αίματος. Σταδιακά αντιλαμβάνεται ότι είναι ολόκληρος καλυμμένος με αίματα, δεν πονάει πουθενά και δεν θυμάται τίποτα από την προηγούμενη νύχτα.  Και η κατάσταση χειροτερεύει όταν βρίσκει στον κάτω όροφο το πτώμα της μητέρας του. Ο χρόνος πιέζει και πρέπει γρήγορα να εξιχνιάσει τα γεγονότα.  

Λοιπόν. Ο Γιου-τζιν είναι ένας ήρωας που δεν θα ξεχάσω εύκολα. Είναι ο αφηγητής της ιστορίας και μας διηγείται σε πρώτο πρόσωπο τις σκέψεις και τα συναισθήματά του, καθώς και πολλές αναμνήσεις του. Τον ακολουθούμε σε όλα τα βήματα που κάνει προκειμένου να καταλάβει τι ακριβώς συνέβη την προηγούμενη νύχτα που κατέληξε στη σφαγή της μητέρας του, και περιγράφει με σαφήνεια τα όσα νιώθει κάθε φορά. Είναι εξαιρετικός ο τρόπος που περιγράφει τις σωματικές του αντιδράσεις, τις σκέψεις και γενικά την όλη κατάσταση που βιώνει μόλις ανακαλύπτει το πτώμα. Και γενικά, σε όλο το βιβλίο, είναι πολύ ωραίος ο τρόπος που η συγγραφέας έχει καταφέρει να μας περιγράψει το πως νιώθει ο βασικός της ήρωας.

Η ατμόσφαιρα του βιβλίου είναι σκοτεινή, μελαγχολική και αρκετά υποβλητική. Υπάρχουν σκηνές πολύ κινηματογραφικές, ήταν σαν να έβλεπα σε γιγαντοοθόνη άσπρα νυχτικά και μαύρα μακριά μαλλιά, κούνιες να κουνιούνται και φύλλα δέντρων να πέφτουν. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Ευτυχώς που δεν κυκλοφορούμε πολύ αυτή την περίοδο (λόγω κορονοϊού) γιατί σίγουρα με κάθε βήμα που θα άκουγα πίσω μου στο δρόμο θα έτρεμε η ψυχή μου.

Ο τρόπος που γράφει η συγγραφέας είναι επίσης εξαιρετικός. Θεωρώ την πρωτοπρόσωπη αφήγηση πολύ δύσκολο μέσο για να πεις μια ιστορία, επειδή είναι δύσκολο να διηγηθείς σφαιρικά όλη την υπόθεση βασισμένος μόνο στα όσα μπορεί να βιώσει ο αφηγητής. Εδώ όμως έχουμε ένα εξαιρετικό δείγμα σωστής περιγραφής. Εκτός από αυτό, είναι πολύ "όμορφα απότομος" ο τρόπος που η συγγραφέας αφήνει τον Γιου- τζιν να ανακαλύπτει τα όσα συνέβησαν. Αυτός θυμόταν γεγονότα από το παρελθόν και εγώ διάβαζα δύο ή και τρεις φορές την ίδια πρόταση για να βεβαιωθώ ότι διάβασα σωστά τις προηγούμενες φορές.

Γενικά, είναι ένα πολύ ωραίο βιβλίο, καταλαβαίνω το λόγο για τον οποίο έκανε τόσο ντόρο. Έξτρα μπόνους για τις μικρές αναφορές στην Νοτιοκορεατική κουλτούρα ή μάλλον στις διατροφικές τους συνήθειες. Δεν ξέρω αν η συγγραφέας είναι "η Κορεάτισσα διάδοχος του Κing", όπως λέει στο εξώφυλλο, είναι πολύ διαφορετικός ο τρόπος γραφής για να κάνω σύγκριση, αλλά σίγουρα έχει δυνατότητες. 

Βαθμολογία: 9/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Ποιον μπορείς να εμπιστευτείς αν δεν μπορείς να εμπιστευτείς τον εαυτό σου; Ο Γιου-τζιν, υποδειγματικός γιος, πρωταθλητής κολύμβησης που έχει μόλις κάνει αίτηση για να εισαχθεί στη νομική σχολή, ξυπνά νωρίς ένα πρωί από μια παράξενη μεταλλική μυρωδιά, και ένα τηλεφώνημα από τον αδελφό του, που ρωτά αν όλα στο σπίτι είναι εντάξει - βρήκε αναπάντητη από τη μητέρα τους μέσα στην άγρια νύχτα. Ο Γιου-τζιν σύντομα ανακαλύπτει το πτώμα της, σε μια λίμνη αίματος στη βάση της σκάλας της διπλοκατοικίας τους στη Σεούλ. Δεν θυμάται πολλά για την περασμένη νύχτα· μόνο τη μητέρα του να φωνάζει τ’ όνομά του. Όμως - του φώναζε για να τη βοηθήσει; Ή τον παρακαλούσε να μην τη σκοτώσει; Έτσι ξεκινά η απεγνωσμένη τριήμερη αναζήτηση του Γιου-τζιν: προσπαθεί να εξιχνιάσει τι συνέβη εκείνη τη νύχτα, και να μάθει επιτέλους την αλήθεια για τον εαυτό του και την οικογένειά του.