Το μυστικό του Λεβάντε - Στέφανος Λίβος

Τελικά, αν και το 2020 δε φαίνεται να πηγαίνει καλά σε κανέναν τομέα, στην επιλογή βιβλίων εμένα μέχρι τώρα μου χαμογελά. Το συγκεκριμένο το είχα στη βιβλιοθήκη μου κάτι χρόνια να κάθεται, το είχα πάρει θυμάμαι με πολλές αμφιβολίες επειδή σημαντικό ρόλο για την αγορά έπαιξε η εικόνα στο εξώφυλλο και όχι η περίληψη στο οπισθόφυλλο - η οποία για να πω την αλήθεια δεν μου πολυάρεσε.

Τώρα που μόλις το έκλεισα μπορώ να πω ότι ναι μεν περιγράφει μια πανέμορφη ιστορία αγάπης, όμως στην ουσία αποτελεί ταυτόχρονα και μια πολύ ρεαλιστική απεικόνιση της ζωής μιας οικογένειας στη Ζάκυνθο, κυρίως στα χρόνια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, λίγο πριν και λίγο μετά από αυτόν.

Καταρχήν, είναι πολύ όμορφα γραμμένο. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας είναι απλή και καθημερινή και η ιστορία ρέει πολύ όμορφα. Η κοντέσα Ελπίδα είναι μια αγαπημένη φιγούρα: γεννημένη αριστοκράτης (γραμμένη στο libro d’ oro) που ξέπεσε και δεν μπορεί να συντονιστεί στην καθημερινότητα ενός απλού ανθρώπου. Οι δυο της κόρες: τόσο διαφορετικές μεταξύ τους κι όμως τόσο αγαπημένες. Και κυρίως τα εγγόνια της, μεταξύ των οποίων και ο Παντελής, ο βασικός πρωταγωνιστής του βιβλίου. Δύσκολες εποχές πέρασαν οι πρωταγωνιστές. Δύο παγκόσμιοι πόλεμοι σχεδόν απανωτά και μετά ο εμφύλιος. Ήταν όμως ταυτόχρονα και εποχές που ο κόσμος άνοιγε την πόρτα και την ψυχή του και βοηθούσε το συνάνθρωπο χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα.

Πολύ ωραία περιγράφονται τα χρόνια του πολέμου, όπου οι πρωταγωνιστές καλούνται να επιβιώσουν μέσα σε συνθήκες δύσκολες. Η αλήθεια είναι ότι με εξέπληξε ευχάριστα πολλές φορές με όσα συνέβαιναν στους άνδρες πρωταγωνιστές- άλλα πράγματα είχα συνηθίσει να διαβάζω σε βιβλία που αναφέρονται στη συγκεκριμένη περίοδο και μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα. Όσον αφορά τα υπόλοιπα κομμάτια της πλοκής, μου άρεσε εξίσου πολύ και η περιγραφή του έρωτα του Παντελή με την Βιολέτα. Με ευγένεια και διακριτικότητα ο συγγραφέας μας έβαλε μέσα στην καρδιά και το μυαλό των δύο νέων χωρίς να επιτρέψει να νιώσουμε ότι κρυφοκοιτάμε κάτι που δεν πρέπει.

Κάτι άλλο που μου άρεσε πολύ, είναι ο τρόπος που έβαλε εμβόλιμα στην πλοκή τα ιστορικά γεγονότα. Πολλά από αυτά τα ήξερα, κάποια τα διάβασα για πρώτη φορά, όμως κάθε σειρά από αυτές τις αναφορές τη διάβασα απόλυτα συγκεντρωμένη και με μεγάλη ευχαρίστηση, σε αντίθεση με άλλα βιβλία που η παράθεση ιστορικών γεγονότων γίνεται με τρόπο εγκυκλοπαιδικό και εκνευριστικό.

Αφού έκλεισα το βιβλίο, δύο απορίες μου έμειναν στο μυαλό.

1. Γιατί δεν έχει γίνει περισσότερο γνωστό αυτό εδώ το μυθιστόρημα;

2. Είμαστε σίγουροι ότι δεν ήταν υπαρκτά πρόσωπα οι πρωταγωνιστές; Όλοι τους είναι δοσμένοι με τόσο αληθινό τρόπο που δεν μπορεί να είναι προϊόντα της φαντασίας του συγγραφέα...

Βαθμολογία: 9/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Την είδα πρώτη φορά να κατεβαίνει από ένα λαντό, όταν ήρθαν οικογενειακώς στα Πηγαδάκια. Ο χρόνος πάγωσε, δεν είχα ξαναδεί τίποτα πιο όμορφο στη ζωή μου. Τα μάτια της παιχνιδιάρικα, με μια σαγηνευτική μελαγχολία με προκαλούσαν να παίξω μαζί τους. Εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε ο έρωτάς μου για τη Βιολέτα. Ζήσαμε τη νεότητά μας στα χρόνια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου στη Ζάκυνθο, σε μια εποχή που σημαδεύτηκε από την Κατοχή, ένα ναυάγιο στην Αδριατική και μια δολοφονία...

Κυνηγημένοι από τα στερεότυπα, ήμασταν αναγκασμένοι να κρύβουμε την αγάπη μας, μιας και πιστεύαμε σε διαφορετικούς θεούς. Εμείς όμως ξέραμε ότι οι θεοί μας μηχανεύτηκαν έναν ολόκληρο πόλεμο για να γνωριστούμε και μετά να μας χωρίσουν. Ωστόσο, δεν θα υποκύπταμε σε καμία θεϊκή εντολή και σε κανέναν ανθρώπινο νόμο. Η Βιολέτα ήταν το φως που γέμισε την καρδιά μου, ο λεβάντες που μου χάιδεψε την ψυχή. Ο θησαυρός μου, η Βιολέτα μου, ήταν το εισιτήριό μου για την αθανασία, το θαύμα που θα έσωζε τις αναμνήσεις μου, όταν θα τις απειλούσε η λήθη...