Γενικά η συγγραφέας μου αρέσει, έχω διαβάσει αρκετά δικά της και πιστεύω ότι στον χώρο του κοινωνικού μυθιστορήματος είναι από τα πολύ δυνατά και αξιόπιστα ονόματα. Το συγκεκριμένο βιβλίο ωστόσο δεν μου πολυάρεσε.
Βρίσκω πολύ ωραία την ιδέα να δώσεις σε ένα μυθιστόρημα τη συνέχεια του γνωστού παραμυθιού της Σταχτοπούτας ξεκινώντας από τη στιγμή που ο πρίγκιπας επισκέπτεται το σπίτι της οικογένειας για να βρει την κοπέλα που φορούσε το γυάλινο γοβάκι στον χορό. Και μάλιστα είναι ακόμη πιο ωραία ιδέα να πεις την ιστορία από την πλευρά μιας από τις άσχημες και κακές αδερφές της Σταχτοπούτας. Αλλά δεν συμπάθησα κανέναν από όσους εμφανίζονται στο βιβλίο. Μάλιστα κάποιες από τις μη ανθρώπινες παρουσίες με εκνεύρισαν κιόλας. Επειδή το βιβλίο είναι γεμάτο από παρουσίες που δεν είναι άνθρωποι, γραμμένο σαν ένα παραμύθι, με νεράιδες και άλλους που παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στην πλοκή, με μαγικά και πλάσματα που μεταμορφώνονται. Ίσως μάλιστα να είναι αυτό ακριβώς το στοιχείο που δεν μου άρεσε, το ότι ερχόταν τα μάγια κάθε στιγμή να βοηθήσουν ή να εμποδίσουν τις εξελίξεις...Ίσως να είναι και το ότι πια στην εποχή μας δεν ισχύουν όσα προσπαθεί να αντιμετωπίσει η πρωταγωνίστρια, η εξωτερική εμφάνιση δεν είναι τόσο σημαντική πια (συγκριτικά με εκείνη την εποχή) και οι γυναίκες ζουν πια τελείως διαφορετικά, οπότε όλο το μήνυμα που προσπαθεί να περάσει δεν έχει τόσο νόημα...
Τέλος πάντων, δεν είναι και τόσο κακό, το διάβασα εύκολα και πολύ γρήγορα, κάποιες στιγμές γέλασα κιόλας με τους διαλόγους, εξάλλου η συγγραφέας γράφει όμορφα και στρωτά και αυτό δεν αλλάζει όσο και αν δεν με ενθουσίασε η πλοκή.
Βαθμολογία: 5/10
Το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Για όποιον ένιωσε έστω μία φορά στη ζωή του ότι δεν είναι αρκετός…
H Ιζαμπέλ θα έπρεπε να πλέει σε πελάγη ευτυχίας· ετοιμάζεται να κερδίσει έναν γοητευτικό πρίγκιπα. Μόνο που δεν είναι το όμορφο κορίτσι που έχασε το γυάλινο γοβάκι του και κατέκτησε την καρδιά του.
Είναι η άσχημη, ετεροθαλής αδελφή που έκοψε τα δάχτυλα του ποδιού της για να χωρέσει στο παπούτσι της Σταχτοπούτας…
Ο κόσμος συνωμοτεί με χιλιάδες τρόπους για να μας πείσει ότι δεν είμαστε αρκετοί, ότι κάτι μας λείπει, ότι η ζωή δεν είναι παρά ένα μεγάλο, ατελείωτο πάρτι σε μια παραλία και εμείς δεν έχουμε προσκληθεί.
Σκοτεινά δάση; Ποια σκοτεινά δάση; Λύκοι; Ποιοι λύκοι; Μην ανησυχείτε γι’ αυτά. Απλώς αγοράστε αυτό, φορέστε εκείνο, και θα συμπεριληφθείτε και εσείς στη λίστα των προσκεκλημένων.
Θα είστε Αρεστοί, Αγαπητοί, Ευτυχισμένοι. Τα παραμύθια μας λένε την αλήθεια. Μας αποκαλύπτουν κάτι βαθύ και ουσιαστικό – πως τα δάση είναι αληθινά, σκοτεινά και γεμάτα λύκους. Πως θα υπάρξουν φορές που θα χαθούμε και εμείς στα βάθη τους.
Αλλά αυτά τα παραμύθια μας λένε επίσης πως είμαστε ό,τι χρειάζεται να είμαστε, πως έχουμε ό,τι χρειάζεται να έχουμε –κότσια, μυαλό, ίσως και μια τσέπη γεμάτη ψίχουλα– για να βρούμε τον δρόμο του γυρισμού.
Θυμίζοντας τις πιο σκοτεινές, παλαιότερες εκδοχές της ιστορίας της Σταχτοπούτας, η Jennifer Donnelly μας δείχνει ότι η εμφάνιση είναι κάτι το υποκειμενικό και με τη μοναδική της γραφή στέλνει έναν παραγκωνισμένο χαρακτήρα σε ένα ταξίδι λύτρωσης, επαναπροσδιορίζοντας την έννοια της ομορφιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου