Υπάρχουν βιβλία που ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα όσον αφορά τη θεματολογία τους. Που πιάνουν κάτι συνηθισμένο, καθημερινό και το παρουσιάζουν με τελείως διαφορετικό τρόπο, που περιγράφουν κάτι φυσιολογικό (όπως τη μητρότητα εν προκειμένω) από την αντίθετη, τη δύσκολη πλευρά.
Η βασική ιστορία είναι γραμμένη σε δεύτερο πρόσωπο, με την Μπλάιθ, την πρωταγωνίστρια, να διηγείται τη ζωή της απευθυνόμενη στον σύζυγό της. Του μιλάει για γεγονότα από την κοινή τους ζωή, περιγράφει τα συναισθήματα και τις σκέψεις της. Ο λόγος της είναι ωμός και αληθινός, σε βάζει μέσα στο μυαλό και την ψυχή της. Η μητρότητα για την Μπλάιθ είναι σκληρή, όπως σκληρή ήταν και η παιδική της ηλικία, με μια μητέρα που αδιαφορούσε πλήρως. Ξεφεύγει από τα στερεότυπα της χαμογελαστής αν και κουρασμένης μητέρας και μιλά για άσχημα συναισθήματα αδιαφορίας και ίσως (θα έλεγα εγώ) απέχθειας. Εμβόλιμα στην πλοκή, σε τριτοπρόσωπη διήγηση περιγράφεται η ζωή της μητέρας και της γιαγιάς της Μπλάιθ, η ιστορία της οικογένειάς της, στην οποία πάντα η σχέση μητέρας- κόρης διέφερε από τη συνηθισμένη.
Πιστεύω ότι κάθε μητέρα θα βρει μέσα στην ιστορία κάποια στοιχεία που θα της θυμίσουν τους δύσκολους πρώτους μήνες με το νεογέννητο στο σπίτι, όταν η αϋπνία ανταγωνίζεται με την σωματική εξάντληση για το ποια θα είναι αυτή που θα σε κάνει να καταρρεύσεις. Εδώ όμως, ταυτόχρονα με αυτά έχουμε και άλλα προβλήματα. Αρχικά, δεν φαίνεται να δημιουργείται ποτέ ο δεσμός μεταξύ μητέρας και κόρης. Επίσης, η μικρή την απορρίπτει συνεχώς, ενεργεί όλο και πιο προκλητικά και μέσα από τις πράξεις της την τιμωρεί όλο και πιο σκληρά. Ή τουλάχιστον έτσι νιώθει η Μπλάιθ. Είναι όμως έτσι; 'Η μήπως η Μπλάιθ παραλογίζεται βλέποντας πράγματα που δεν υπάρχουν και γεγονότα που ποτέ δεν συνέβησαν;
Το βιβλίο είναι εξαιρετικό. Πολύ καλογραμμένο, με πλοκή που κορυφώνεται όμορφα σε πολλά σημεία και με πολύ ωραία εξέλιξη. Σαφώς και είναι στενάχωρο, δύσκολο, καθόλου ευχάριστο, ωστόσο είναι μια πλήρης ιστορία που πιστεύω θα σας αρέσει πολύ.
Υ.Γ. Πολλοί από εσάς διαβάζοντας το οπισθόφυλλο θα εντοπίσατε ομοιότητες με το εξίσου καταπληκτικό και πολύ αγαπημένο μου "Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν". Και τα δύο βιβλία πραγματεύονται το ίδιο θέμα κατά βάση: Υπάρχουν παιδιά που γεννιούνται κακά; Είναι υποχρεωτικό να αγαπάς το παιδί σου ό,τι κι αν κάνει; . Κι όμως, παρά την ομοιότητά τους στη θεματολογία, τα δύο βιβλίο είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, αν και σε εμένα τουλάχιστον προκάλεσαν παρόμοιο σφίξιμο στο στομάχι.
Βαθμολογία: 9/10
Το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Α, ωραία. Το αγόρασα κι εγώ για το καλοκαίρι
ΑπάντησηΔιαγραφή(μαζί με πάρα πολλά άλλα) Δεν το έχω διαβάσει
ακόμη. Μου άρεσε (και αυτή) η κριτική σου🌻🌼
Καλησπέρα, σε ευχαριστώ πολύ! Ελπίζω ειλικρινά να σου αρέσει το βιβλίο όσο άρεσε και σε εμένα.
Διαγραφή