Γη που χάνεται - Julia Phillips

Ένα θαυμάσιο βιβλίο για τους πολιτισμούς που χάνονται. Λίγα χρόνια μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης η ζωή στην απομονωμένη χερσόνησο της Καμτσάτκα αρχίζει να αλλάζει, οι ξένοι αναμιγνύονται πια με τους αυτόχθονες πληθυσμούς, φέρνουν μαζί τα δικά τους έθιμα και τις συνήθειές τους και προκαλούν αλλαγές στην παγιωμένη επί χρόνια καθημερινότητα των κατοίκων της περιοχής.

Η ιστορία ξεκινά με δύο μικρά κορίτσια που χάνονται, εξαφανίζονται και εσύ, τελειώνοντας το πρώτο κεφάλαιο, νομίζεις ότι θα διαβάσεις ένα μυθιστόρημα με την αστυνομία να ψάχνει να τα βρει κάνοντας έρευνες. Δεν είναι καθόλου κάτι τέτοιο. Δεν ακολουθεί την τυπική δομή των αστυνομικών μυθιστορημάτων, είναι κυρίως ένα κοινωνικό, στενάχωρο μυθιστόρημα που με βάση την εξαφάνιση των κοριτσιών μιλά για τις πολιτικές και τις κοινωνικές συνθήκες της περιοχής.

Υπάρχει μια πρωτοτυπία στη δομή του βιβλίου, στον τρόπο που προχωρά η πλοκή. Δεν εξελίσσεται γραμμικά, υπάρχουν πολλές ιστορίες, πολλές διηγήσεις που τρέχουν σε χρονική συνέχεια, με την εξαφάνιση των κοριτσιών και τις έρευνες για την ανεύρεση τους να τρέχουν κατά κύριο λόγο στο παρασκήνιο. Δεν θα πω τίποτα περισσότερο πάνω σε αυτό, θα σας προτρέψω όμως όσο πιο έντονα μπορώ να διαβάσετε το βιβλίο επειδή είναι πολύ σπάνιο να βρούμε τόσο όμορφες πρωτοτυπίες πια στη σύγχρονη λογοτεχνία. Προσωπικά, πιστεύω ότι δεν έχω διαβάσει πιο καλοδουλεμένο βιβλίο.

Ενθουσιάστηκα που διάβασα πολλά στοιχεία για την νομαδική ζωή, τις συνήθειες και τις παραδόσεις των φυλών της χερσονήσου της Καμτσάτκα, που όπως λέει σε κάποιο σημείο του βιβλίου την χωρίζουν από την υπόλοιπη χώρα πολλά χιλιόμετρα ορεινών όγκων. Μου άρεσε πάρα πολύ και ο τρόπος που περιέγραψε η συγγραφέας τους προβληματισμούς των γυναικών που πρωτοστατούν στην ιστορία. Οι εποχές αλλάζουν, ζουν σε μια εποχή μεταβατική, όπου ο τρόπος ζωής της οικογένειάς τους αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας μεταβάλλεται ταχύτατα και αυτές καλούνται να διαχειριστούν τις αλλαγές και να συντονιστούν στις νέες συνθήκες.

Δεν θέλω να πω πολλά, για εμένα είναι ένα άριστο βιβλίο με ωραία ιστορία, όμορφο λόγο, γρήγορο, προσεγμένο στην κάθε λεπτομέρειά του, ένα ξεκάθαρο δεκάρι (σε δεκάβαθμη κλίμακα) που το συνιστώ σε κάθε περίπτωση.

Βαθμολογία: 10/10

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Ένα αυγουστιάτικο απόγευμα, στην ακτογραμμή της χερσονήσου της Καμτσάτκα στο βορειοανατολικό άκρο της Ρωσίας, δύο κοριτσάκια –αδελφές, οκτώ και έντεκα χρόνων- εξαφανίζονται. Καθώς οι εβδομάδες δίνουν τη θέση τους στους μήνες, η αστυνομική έρευνα αποβαίνει άκαρπη, ενώ ο απόηχος της εξαφάνισης φτάνει απ’ άκρη σ’ άκρη αυτής της σφιχτοδεμένης κοινότητας, με τις γυναίκες να είναι αυτές που νιώθουν βαθύτερα τον φόβο και την απώλεια.

Μέσα από τη θαυμάσια χορογραφημένη αφήγηση, με το νήμα της εξαφάνισης πάντα στο φόντο, και σε πρώτο πλάνο τις εξαιρετικά σκιαγραφημένες γυναικείες μορφές και το γλαφυρά απεικονισμένο τοπίο της Καμτσάτκα, η συγγραφέας κατορθώνει να αποδώσει και τις πολυπλοκότητες της περιοχής, όπου οι κοινωνικές και εθνικές εντάσεις σιγοβράζουν εδώ και καιρό, και οι πρώτοι που θα βρεθούν κατηγορούμενοι είναι οι ξένοι.