Τρεις γυναίκες κοντά στα πενήντα τους, φίλες από τα εφηβικά τους χρόνια, συναντιούνται με αφορμή ένα άσχημο γεγονός: τον θάνατο του συζύγου μιας από αυτές. Βρίσκονται σε έναν χώρο που ο αποβιώσας αγαπούσε πολύ, ένα σπίτι στο Πήλιο στο οποίο πήγαινε με κάθε ευκαιρία για να ηρεμήσει και που τώρα η Δέσποινα, η χήρα του, πρέπει να αδειάσει από τα πράγματά του.
Ήδη από τα όσα γράφει στο οπισθόφυλλο είναι φανερό ότι ασχολείται με τα συναισθήματα αυτών που μένουν ζωντανοί και πρέπει να βιώσουν την απώλεια μετά από τον θάνατο ενός προσφιλούς ανθρώπου. Ο πόνος και η στεναχώρια της Δέσποινας είναι διάχυτα σε όλο το κείμενο, όπως και η προσπάθεια των άλλων δύο γυναικών να τη στηρίξουν και ταυτόχρονα να διαχειριστούν τα όσα νιώθουν κάθε στιγμή. Δεν περιορίζεται όμως σε αυτό η ιστορία. Εκτός από την ζωή της καθεμιάς από τις τρεις γυναίκες στο παρόν, μας περιγράφει και την οικογένεια στην οποία μεγάλωσαν δίνοντας βάρος στη σχέση της καθεμιάς με την μητέρα της. Δίνει κάποια στοιχεία του χαρακτήρα της μητέρας, μιλά για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε τα όσα συνέβαιναν και αφήνει να εννοηθεί το πόσο πολύ οι ενέργειες της μητέρας επηρέασαν τις αποφάσεις και τη συμπεριφορά της κόρης σε κάθε τομέα της ζωής της.
Και ακριβώς επειδή μιλά πολύ για τη σχέση των γυναικών με τη μητέρα τους, δεν υπάρχει εκτενής ανάλυση της σχέσης τους με τα παιδιά τους. Υπάρχουν στην ιστορία, είναι ολοφάνερη η αγάπη και η έγνοια για αυτά, δεν πρωταγωνιστούν όμως σε κανένα σημείο, δεν επικεντρώνεται ούτε η πλοκή ούτε τα συναισθήματα σε αυτά. Αυτό που δεν λείπει είναι η περιγραφή της σχέσης τους με τους άντρες. Υπάρχει μια ορθή αποτύπωση κάποιων βασικών στοιχείων μιας μακροχρόνιας σχέσης αλλά και τα υπόλοιπα γεγονότα που συμβαίνουν και εξυπηρετούν την πλοκή δεν είναι εκτός πραγματικότητας αν και δεν τα βλέπουμε καθημερινά (ή έτσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον). Οι σύζυγοι, αν και απόντες παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στην ιστορία, ακριβώς όπως και στις ζωές των γυναικών.
Δυσκολεύτηκα αρκετά να γράψω τις σκέψεις μου για αυτό το βιβλίο, ήταν ολόκληρο μια έκπληξη για εμένα και ήθελα να μιλήσω πολύ γενικά για το περιεχόμενο ώστε να μην φανερώσω θέματα που αναλύει και με εξέπληξαν. Γρήγορο, καλογραμμένο, κρατάει το ενδιαφέρον σε όλες τις σελίδες του. Βγάζει μια μελαγχολία, περιστασιακά ίσως και απελπισία και λογικά θα σας ρίξει λίγο τη διάθεση, ωστόσο είναι μια πολύ ωραία ιστορία.
Βαθμολογία: 8/10, ίσως και 9/10. Κάπου εκεί...
Το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Η Δέσποινα χάνει τον άντρα της έπειτα από σύντοµη σοβαρή αρρώστια. Θα ταξιδέψει στο Πήλιο µαζί µε τη Λιάνα και την Πέπη, φίλες της που της συµπαραστέκονται, για να ξεκαθαρίσουν τα πράγµατά του στο εξοχικό σπίτι που ήταν για χρόνια το ησυχαστήριό του. Οι τρεις τους καλούνται να διαχειριστούν την απουσία του Μάνου, αλλά και τις δικές τους απώλειες, παλιά ανεξόφλητα πένθη, καταχωνιασμένες µνήµες, µυστικά και ψέµατα που ανατρέπουν τις ισορροπίες µεταξύ τους. Οι συζητήσεις και οι µύχιες σκέψεις τους, καθώς µοιράζονται σκηνές από το παρελθόν σαν ένα εσωτερικό ταξίδι ενάντια στον χρόνο, φωτίζουν αισθήµατα και πράξεις• αναλογίζονται όσα έχουν χάσει, όσα δεν πρόφτασαν ή όσα απερίσκεπτα επέτρεψαν να φύγουν µέσα από τα χέρια τους.
Η Ιφιγένεια Θεοδώρου καταδύεται στα βαθύτερα συναισθήματα των ηρωίδων της κυνηγώντας το τέρας της απώλειας µε µόνο εφόδιο τον έρωτα.
«Ο έρωτας ξεφτιλίζει τον θάνατο, µε έρωτα τον ξεγελάς, η ηδονή σε τρέφει…»
Για πόσο όµως;
Για «όσο κρατάει το προσωρινό, αυτό το λίγο που τελειώνει…».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου