Μοιρολόι λοιπόν. Βιβλίο γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο με το "κορίτσι" να περιγράφει τη ζωή του στο "Όμορφο Χωρίο", πάνω σε ένα ελληνικό νησί.
Οι κάτοικοι ζουν σαν να βρίσκονται σε προηγούμενους αιώνες, χωρίς ηλεκτρισμό, χωρίς μηχανολογικό εξοπλισμό, χωρίς ιδιαίτερη εκπαίδευση και φυσικά αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο. Οι δουλειές εντός και εκτός σπιτιού γίνονται όλες με τα χέρια, οι μετακινήσεις με τα πόδια και για τους πολύ τυχερούς με τα γαϊδούρια. Οι γυναίκες υπακούν στους άντρες, στους Πρεσβύτερους και στους Νόμους (όχι τους δικούς μας, τους νόμους του χωριού). Οι άντρες διατάζουν τις γυναίκες και υπακούν στους Νόμους και τους Πρεσβύτερους, οι οποίοι αποφασίζουν και για όλα όσα δεν ορίζονται από τους Νόμους. Και φυσικά, δεν επιτρέπεται να φύγεις. Η θέση του καθενός στην μικρή αυτή κοινωνία είναι καθορισμένη, κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει ή να αλλάξει κάτι, η κοινωνική θέση των γονιών και το φύλλο στο οποίο ανήκει ο κάθε πολίτης είναι αρκετά για να προδιαγράψουν την πορεία του.
Η περιγραφή των συνθηκών ζωής είναι εξαιρετική. Η συγγραφέας έχει καλύψει όλους τους τομείς της καθημερινότητας, δεν μου έμεινε ούτε μια απορία για τον τρόπο που ζούσαν στο νησί. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο περιέγραψε πλήρως και τα συναισθήματα του "κοριτσιού", ήξερα κάθε στιγμή τι ένιωθε. Μάλιστα, τόσο λακωνικά έντονη περιγραφή δεν έχω ξανασυναντήσει σε βιβλίο, είναι αδύνατον να μη δαγκωθείς σε κάποια σημεία που μιλά για την πικρία ή τον πόνο της. Επίσης, μου άρεσε πάρα πολύ η επιλογή των χαρακτήρων που έβαλε να πλαισιώνουν την πρωταγωνίστρια, ο καθένας είναι μοναδικός με τον τρόπο του αδιάφορα αν είναι καλός ή κακός.
Ειλικρινά, χαίρομαι πολύ που το διάβασα, είναι ένα πολύ έντονο βιβλίο, δεν νομίζω ότι θα ξεχάσω ποτέ "το κορίτσι".
Το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Σ’ ένα φανταστικό νησί κάπου στις ελληνικές θάλασσες, υπάρχει ένα μοναδικό χωριό. Το όνομά του; Όμορφο Χωριό. Είναι όντως τόσο όμορφο;
Το χωριό δε διαθέτει ηλεκτρικό ρεύμα, δεν έχει καταστήματα, πέρα από έναν φούρνο, ένα σιδεράδικο, έναν μύλο κι ένα καπηλειό. Ό,τι παράγει μοιράζεται από τους Πρεσβύτερους εξίσου σε κάθε οικογένεια, και οι χωριανοί ανταλλάσσουν μεταξύ τους προϊόντα και υπηρεσίες. Οι άντρες αποφασίζουν για όλα σαν ανώτερα όντα, ενώ οι γυναίκες δεν έχουν κανένα απολύτως δικαίωμα∙ καθήκον τους είναι να παντρευτούν όποιον τους επιβληθεί, να κάνουν παιδιά, να φροντίζουν τα χωράφια και το σπίτι.
Σ’ αυτή την κλειστή κοινωνία, οτιδήποτε διαφορετικό ενοχλεί και παίρνει διαστάσεις θρύλου. Όπως το «Κορίτσι». Το «Κορίτσι» το ανακαλύπτει ο ιερέας του νησιού νεογέννητο σ’ ένα καφάσι με μπανάνες, και αναλαμβάνει να το μεγαλώσει. Κι εκείνο αποδεικνύεται ξεχωριστό, έχοντας μέσα του τεράστια δίψα για ζωή, για αγάπη, για γνώση.
Αλλά παραμένει μόνο. Το χωριό δεν είναι έτοιμο να κάνει την επανάστασή του. Και το «Κορίτσι» τιμωρείται βάναυσα. Δε λυγίζει, όμως. Επανακάμπτει και εκδικείται. Το όχι και τόσο Όμορφο Χωριό καίγεται όμορφα. Και το «Κορίτσι» ανοίγει τα φτερά του για νέους τόπους.
Ένα μυθιστόρημα στα ίχνη της Ιστορίας της Θεραπαινίδας της Μάργκαρετ Άτγουντ, ένας ύμνος στην αγάπη, στην ελευθερία, στη φύση και στις ανθρώπινες αξίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου